Op woensdagen in de even weken gaat om 20.00 de deurbel. Drie buurmannen en drie buurvrouwen schuiven aan rond een met 18 glazen, een kwispedoor, en een aromawiel gedekte tafel. Geen koffie bij binnenkomst, maar een glas water en een stukje droog brood. Er zijn pennen en proefformulieren en vooral geen gezellig achtergrondmuziekje. De proeverij kan beginnen.
Niet gehinderd door al te veel kennis gingen we een jaar geleden van start. We dronken de ‘te proeven’ wijn netjes op, schonken flinke scheuten in glazen van groen glas met een brede, wijd uitlopende kelk. We moesten onszelf tenslotte vooral niet te serieus gaan nemen. Om en om spoedde een buur zich naar de betere wijnhandel voor een gedegen voorbereiding, dat dan weer wel. Uiteenlopende thema’s als chardonnay, pinot noir, wijnen uit de Jura, animale geuren, ‘waar we geweest zijn’, Bulgaarse wijnen en ‘lekker bij schaal & schelpdier’ passeerden de revue.
Het wordt serieuzer. We drinken wijn uit glaswerk dat past bij de wijn. We ruiken aan de stille spiegel voor we de wijn zachtjes walsen in het glas. Wat ruiken we, we zoeken naar de conditie van de wijn, de intensiteit om vervolgens gezamenlijk aromakenmerken te benoemen. Vervolgens de smaak, dik of dun in de mond, geeft de wijn een drogend gevoel, hoe zit het met de zoetheid en de zuurgraad, en dan de smaakkenmerken, fruit of mineraaltoetsen, hebben we te maken met rijpe of stugge tannine. We spoelen de mond, met water. En dan het raden, welke druif zou het zijn?
Vorige week baadde Rotterdam in een frisse voorjaarszon. Tijd voor rosé, drie uiteenlopende flessen: Villa Wolf 2013 Pfalz (pinot noir), Montenidoli 2013 Toscane IGP (canaiolo), Chateau Miraval 2014 Provence AOP (cinsault, grenache, syrah, rolle (alias vermentino)). Villa Wolf raakte eind twintigste eeuw in verval, tot het werd overgenomen door Ernst Loosen. Inmiddels onder leiding van een jong stel dat elkaar in de wijngaard leerde kennen. Romantiek in een wijnglas. Speels en licht, fruit en fijn zuur. Zalmroze, perfect voor een zonnige middag op het terras. Maar dan de volgende. Montenidoli veegt dit glas compleet van tafel. Het domein – genoemd naar de gelijknamige heuvel – ligt op oeroude gronden. De kleur komt overeen, en daar stopt elke vergelijking. Mineraliteit, maar ook citrus en een iets vettig mondgevoel. Heel bijzonder. Een brede fles verschijnt op tafel. De wijnkelder van Miraval stamt van begin negentiende eeuw, de houten vaten rusten op fundamenten van een nog veel oudere boerderij. In de jaren zeventig koopt Jacques Loussier het domein, gepassioneerd wijnliefhebber maar ook jazzpianist die speelde met o.a. Pink Floyd en Sting. Tot het domein in handen kwam van, jawel, Brad Pitt en Angelina Jolie. Een bijna kleurloze wijn (mooi!). In de geur veel zoet, rijp fruit en een overdadig bloemig aroma, maar zacht in de mond, droog en elegant met fijne zuren en een mooie structuur.
We legen de kwispedoor en spoelen de glazen, de hapjes komen op tafel en de muziek gaat aan. De proeverij is ten einde, de borrel kan beginnen.
Niet gehinderd door al te veel kennis gingen we een jaar geleden van start. We dronken de ‘te proeven’ wijn netjes op, schonken flinke scheuten in glazen van groen glas met een brede, wijd uitlopende kelk. We moesten onszelf tenslotte vooral niet te serieus gaan nemen. Om en om spoedde een buur zich naar de betere wijnhandel voor een gedegen voorbereiding, dat dan weer wel. Uiteenlopende thema’s als chardonnay, pinot noir, wijnen uit de Jura, animale geuren, ‘waar we geweest zijn’, Bulgaarse wijnen en ‘lekker bij schaal & schelpdier’ passeerden de revue.
Het wordt serieuzer. We drinken wijn uit glaswerk dat past bij de wijn. We ruiken aan de stille spiegel voor we de wijn zachtjes walsen in het glas. Wat ruiken we, we zoeken naar de conditie van de wijn, de intensiteit om vervolgens gezamenlijk aromakenmerken te benoemen. Vervolgens de smaak, dik of dun in de mond, geeft de wijn een drogend gevoel, hoe zit het met de zoetheid en de zuurgraad, en dan de smaakkenmerken, fruit of mineraaltoetsen, hebben we te maken met rijpe of stugge tannine. We spoelen de mond, met water. En dan het raden, welke druif zou het zijn?
Vorige week baadde Rotterdam in een frisse voorjaarszon. Tijd voor rosé, drie uiteenlopende flessen: Villa Wolf 2013 Pfalz (pinot noir), Montenidoli 2013 Toscane IGP (canaiolo), Chateau Miraval 2014 Provence AOP (cinsault, grenache, syrah, rolle (alias vermentino)). Villa Wolf raakte eind twintigste eeuw in verval, tot het werd overgenomen door Ernst Loosen. Inmiddels onder leiding van een jong stel dat elkaar in de wijngaard leerde kennen. Romantiek in een wijnglas. Speels en licht, fruit en fijn zuur. Zalmroze, perfect voor een zonnige middag op het terras. Maar dan de volgende. Montenidoli veegt dit glas compleet van tafel. Het domein – genoemd naar de gelijknamige heuvel – ligt op oeroude gronden. De kleur komt overeen, en daar stopt elke vergelijking. Mineraliteit, maar ook citrus en een iets vettig mondgevoel. Heel bijzonder. Een brede fles verschijnt op tafel. De wijnkelder van Miraval stamt van begin negentiende eeuw, de houten vaten rusten op fundamenten van een nog veel oudere boerderij. In de jaren zeventig koopt Jacques Loussier het domein, gepassioneerd wijnliefhebber maar ook jazzpianist die speelde met o.a. Pink Floyd en Sting. Tot het domein in handen kwam van, jawel, Brad Pitt en Angelina Jolie. Een bijna kleurloze wijn (mooi!). In de geur veel zoet, rijp fruit en een overdadig bloemig aroma, maar zacht in de mond, droog en elegant met fijne zuren en een mooie structuur.
We legen de kwispedoor en spoelen de glazen, de hapjes komen op tafel en de muziek gaat aan. De proeverij is ten einde, de borrel kan beginnen.